Η συσχέτιση του μεγέθους των χόνδρινων ελλειμμάτων της κοτύλης με το αποτέλεσμα της αρθροσκόπησης ισχίου

Οι χόνδρινες βλάβες στην αρθρική επιφάνεια της κοτύλης είναι ένα σοβαρό εύρημα κατά την αρθροσκόπηση ισχίου. Η βιβλιογραφία έχει δείξει ότι αν αυτές οι βλάβες παραμείνουν χωρίς θεραπεία τότε μπορεί να οδηγήσουν στην ανάπτυξη οστεοαρθρίτιδας και εκφύλισης της άρθρωσης του ισχίου. Έχει φανεί ότι τα ελλείμματα αυτά δεν έχουν δυναμικό επούλωσης χωρίς μια χειρουργική παρέμβαση, και η τεχνική επιλογής είναι αυτή των μικροκαταγμάτων.  Με αυτήν γίνεται διέγερση του υποχόνδριου οστού προκειμένου να παραχθεί εκ νέου ινώδης χόνδρος, ο οποίος θα επουλώσει τις περιοχές αυτές.

Στη μοντέρνα βιβλιογραφία απουσιάζουν μελέτες που να συσχετίζουν τα αποτελέσματα της αρθροσκόπησης ισχίου με το μέγεθος των χόνδρινων ελλειμμάτων.  Σε μία πρόσφατη δημοσίευση μελετήθηκε η συσχέτιση του μεγέθους αυτών με το αποτέλεσμα της αρθροσκόπησης ισχίου. Αυτή διεξήχθη μεταξύ Φεβρουαρίου 2008 και Νοεμβρίου 2014.  Τα στοιχεία συλλέχθηκαν σε ασθενείς που υπεβλήθησαν σε αρθροσκόπηση ισχίου. Σε όλους πραγματοποιήθηκαν μικροκατάγματα στην αρθρική επιφάνεια της κοτύλης, ενώ ως συνοδές παθήσεις υπήρχαν ρήξεις επιχειλίου χόνδρου και σύνδρομο μηροκοτυλιαίας πρόσκρουσης. Η αξιολόγηση των ασθενών έγινε με τις κλίμακες αξιολόγησης του ισχίου Harris Hip Score, Non Arthritic Hip Score, Hip Outcome Score Sports Specific Subscale και οπτική αναλογική κλίμακα του πόνου. 

Συμπεριλήφθηκαν 131 περιπτώσεις ασθενών με τους 107 να παρουσιάζουν παρακολούθηση για ελάχιστο χρονικό διάστημα δύο ετών. Οι ασθενείς κατηγοριοποιήθηκαν σε ομάδες ανάλογα με την επιφάνεια της χόνδρινης βλάβης και συγκεκριμένα με τις μικρές χόνδρινες βλάβες να ορίζονται ως ≤ 150mm² και τις μεγαλύτερες ως  ≥ 200mm².  

Συμπεριλήφθηκαν 35 ασθενείς σε κάθε ομάδα και ο μέσος χρόνος παρακολούθησης ήταν 47,9 μήνες για τις μεγάλες χόνδρινες βλάβες και 46,1 μήνες για τις μικρές.  

Και οι δύο ομάδες έδειξαν σημαντικές βελτιώσεις σε όλες τις βαθμολογίες. Ο βαθμός μετατροπής της επέμβασης σε ολική αρθροπλαστική ισχίου ήταν παρόμοιος και στις δύο ομάδες. Ωστόσο ο σχετικός κίνδυνος για ολική αρθροπλαστική ισχίου ήταν μεγαλύτερος σε ασθενείς με βλάβες ≥ 300mm².  

Οι συγγραφείς συμπέραναν ότι οι ασθενείς με μικρότερες ή μεγαλύτερες χόνδρινες βλάβες, όταν αυτές δεν ξεπερνούν τα 300mm² και όταν συνοδεύονται με χειρουργική αντιμετώπιση της ρήξης επιχειλίου χόνδρου και του συνδρόμου μηροκοτυλιαίας πρόσκρουσης, στα δύο χρόνια παρακολούθησης, εμφανίζουν παρόμοια βελτίωση.  Ωστόσο οι ασθενείς με χόνδρινες βλάβες που υπερβαίνουν τα 300mm² μπορεί να έχουν μεγαλύτερη προδιάθεση για ολική αρθροπλαστική ισχίου.

Πηγή: “Arthroscopy”, Ιούλιος 2019