Η επιβίωση του ισχίου μετά από αρθροσκόπηση για μηροκοτυλιαία πρόσκρουση

Έχει αποδειχθεί ότι οι ασθενείς με μηροκοτυλιαία πρόσκρουση (FAI) έχουν σημαντικό κέρδος μετά από αρθροσκόπηση όσον αφορά τη βελτίωση των συμπτωμάτων.  Ωστόσο, κάποιοι ασθενείς τελικά θα υποβληθούν σε πρώιμη χειρουργική επέμβαση ολικής αρθροπλαστικής ισχίου λόγω επίμονων συμπτωμάτων. Ωστόσο, τα ακριβή αίτια της κακής πρόγνωσης σε αυτούς τους ασθενείς δεν έχουν εξακριβωθεί ακόμα. 

Σε μία νέα μελέτη έγινε προσπάθεια να προσδιοριστούν οι παράγοντες κινδύνου για πρώιμη επέμβαση ολικής αρθροπλαστικής ισχίου σε τέτοιους ασθενείς.  

Χρησιμοποιήθηκε μια πενταετής βάση δεδομένων και μελετήθηκε η επιβίωση των ισχίων ασθενών μετά από αρθροσκόπηση, αλλά και τα δημογραφικά και ατομικά χαρακτηριστικά ασθενών που υποβλήθηκαν σε πρώιμη ολική αρθροπλαστική. 

Συμπεριλήφθηκαν ασθενείς που υποβλήθηκαν σε αρθροσκόπηση ισχίου λόγω μηροκοτυλιαίας πρόσκρουσης με ηλικίες από 12 έως 63 έτη και ελάχιστο χρονικό διάστημα παρακολούθησης 2 ετών.  Συνολικά μελετήθηκαν 4.730 ασθενείς.  

Στους ασθενείς που υποβλήθηκαν σε αρθροσκόπηση ισχίου για μηροκοτυλιαία πρόσκρουση το συνολικό ποσοστό μετατροπής σε ολική αρθροπλαστική ισχίου στα δύο χρόνια μετά την επέμβαση ήταν 7%.  Διαπιστώθηκε ότι οι παράγοντες που σχετίζονταν με την μετατροπή σε ολική αρθροπλαστική ήταν η μεγάλη ηλικία, η οστεοαρθρίτιδα, η φλεγμονή της άρθρωσης και το ιστορικό χρήσης οπιοειδών φαρμάκων. Διαπιστώθηκε δε ότι η μεγάλη ηλικία, η οστεοαρθρίτιδα, η φλεγμονή του ισχίου, το ιστορικό χρήσης οπιοειδών αλλά και το κάπνισμα ήταν ανεξάρτητοι παράγοντες που σχετίζονταν με αυξημένα ποσοστά μετατροπής σε ολική αρθροπλαστική ισχίου μέσα σε δύο χρόνια μετά από αρθροσκόπηση. 

Οι συγγραφείς της μελέτης αυτής συμπέραναν ότι αν και τα ευρήματα της μελέτης είναι περιορισμένα, οι ασθενείς με μηροκοτυλιαία πρόσκρουση που είναι μεγαλύτεροι σε ηλικία και φέρουν διάγνωση φλεγμονώδους νόσου της άρθρωσης ή χρήση οπιοειδών ή καπνού θα πρέπει να θεωρούνται ως πιθανοί υποψήφιοι για πρώιμη μετατροπή σε ολική αρθροπλαστική ισχίου, και γι αυτό θα πρέπει να καθοδηγούνται με ανάλογο τρόπο από τους γιατρούς.

Πηγή: “Clinical Orthopaedics and Related Research”, Ιούνιος, 2020