Βιολογικοί παράγοντες έναντι χειρουργικής αντιμετώπισης στην επίμονη τροχαντηρίτιδα

Η τροχαντηρίτιδα είναι μία όχι ασυνήθιστη πάθηση της περιοχής του ισχίου που οφείλεται σε τενοντίτιδα-τενοντοπάθεια της περιοχής. Οι βιολογικοί παράγοντες αποτελούν ένα θεραπευτικό εργαλείο που χρησιμοποιείται για ποικίλες ορθοπεδικές παθήσεις. Από την άλλη πλευρά, η χειρουργική επέμβαση, ειδικά με αρθροσκοπικά μέσα, χρησιμοποιείται όλο και περισσότερο τα τελευταία χρόνια για τη θεραπεία της τροχαντηρίτιδας.

Περισσότερο φως προσπάθησε να δώσει μια νέα μελέτη στην οποία έγινε προσπάθεια σύγκρισης μεταξύ των δύο αυτών τεχνικών για τη θεραπεία της τροχαντηρίτιδας, δηλαδή της χρήσης βιολογικών παραγόντων και της χρήσης της χειρουργικής επέμβασης, για τη θεραπεία της μη υφιόμενης με συντηρητική θεραπεία τροχαντηρίτιδας. Οι συγγραφείς πραγματοποίησαν μια συστηματική ανασκόπηση της βιβλιογραφίας συγκρίνοντας τα αποτελέσματα των δύο θεραπευτικών μεθόδων. Άντλησαν πληροφορίες από τις βάσεις δεδομένων Medline και Embase, τον Ιούνιο του 2019. Χρησιμοποίησαν στοιχεία από κλινικές μελέτες και μελέτησαν τα δημογραφικά χαρακτηριστικά των ασθενών, την αξιολόγησή τους από κλίμακες αξιολόγησης και έγινε μία ποιοτική ανάλυση της μεθοδολογίας τους. Συνολικά χρησιμοποιήθηκαν πέντε μελέτες με βιολογικούς παράγοντες και πέντε μελέτες με χειρουργική θεραπεία που περιείχαν 94 και 185 ασθενείς αντίστοιχα. Ο μέσος χρόνος παρακολούθησης των ασθενών ήταν δύο έως 26 μήνες για τους βιολογικούς παράγοντες, και 12 έως 70 μήνες για τη χειρουργική θεραπεία.

Οι συγγραφείς συμπέραναν ότι τόσο οι βιολογικοί παράγοντες όσο και η χειρουργική θεραπεία για την αντιμετώπιση της επίμονης τροχαντηρίτιδας έδειξαν στατιστικά σημαντικές βελτιώσεις, βασισμένες στις κλίμακες αξιολόγησης του ισχίου. Έτσι, φαίνεται ότι οι εγχύσεις με βιολογικούς παράγοντες για την επίμονη τροχαντηρίτιδα παρέχουν μια αποτελεσματική και ασφαλή εναλλακτική θεραπεία σε τέτοιες περιπτώσεις ασθενών. Επιπλέον, συμπέραναν ότι αν επιλεχθεί η χειρουργική επέμβαση τότε η ενδοσκοπική (αρθροσκοπική) θεραπεία είναι περισσότερο ασφαλής σε σχέση με την ανοικτή τεχνική.

Πηγή: “Arthroscopy”, Μάρτιος 2020