Κλίση της λεκάνης (pelvic tilt) και εύρος κίνησης του ισχίου στη μηροκοτυλιαία πρόσκρουση

Η κλίση της λεκάνης στο οβελιαίο επίπεδο έχει συσχετιστεί σε μεγάλο βαθμό με το εύρος κίνησης των ισχίων, αλλά και με την εμβιομηχανική της μηροκοτυλιαίας πρόσκρουσης.  Η θεωρητική βάση είναι ότι η πρόσθια ή η οπίσθια κλίση της λεκάνης μπορεί να αυξομοιώσει το εύρος κίνησης ή ακόμα και να επιδεινώσει την παθολογία της μηροκοτυλιαίας πρόσκρουσης. Η φυσιοθεραπεία αποτελεί έναν συντηρητικό τρόπο διαχείρισης του συνδρόμου μηροκοτυλιαίας πρόσκρουσης και μία προσέγγιση είναι η προσπάθεια μεταβολής της κλίσης της λεκάνης με κατάλληλες ασκήσεις. 

Σε μια νέα μελέτη εξετάστηκε η επίδραση των μεταβολών της κλίσης της λεκάνης και της προσαγωγής του ισχίου στο εύρος κίνησής του. 

Χρησιμοποιήθηκαν δέκα ισχία με συμπτωματολογία μηροκοτυλιαίας πρόσκρουσης, στα οποία έγινε προσπάθεια αναπαραγωγής της πρόσκρουσης σε δύο θέσεις, σε 20° εσωτερικής στροφής με 100° κάμψης, και 10° προσαγωγής και 40° εσωτερικής στροφής με 35° κάμψης και 10° προσαγωγής.  Ο βαθμός της εσωτερικής στροφής μετρήθηκε στο σημείο της οστικής πρόσκρουσης.  Κάθε αναπαραγωγή πραγματοποιήθηκε στην ουδέτερη θέση, και σε 5° και 10° πρόσθια και οπίσθια κλίση της λεκάνης.  Στη συνέχεια, το ισχίο τοποθετήθηκε σε απαγωγή 10° και επαναλήφθηκαν όλες οι κινήσεις. 

Με την λεκάνη σε ουδέτερη κλίση η πρόσκρουση συνέβη στις 4,3 ± 8,4° εσωτερικής στροφής στη θέση μέγιστης κάμψης.  Μία αύξηση της πρόσθιας κλίσης της λεκάνης οδήγησε σε απώλεια της εσωτερικής στροφής και άρα πρωιμότερη έναρξη της μηροκοτυλιαίας πρόσκρουσης, ενώ μια αύξηση της οπίσθιας κλίσης οδήγησε σε αύξηση της εσωτερικής στροφής και καθυστερημένη εμφάνιση της μηροκοτυλιαίας πρόσκρουσης.  Στη θέση μέγιστης κάμψης η απαγωγή έδωσε μεγαλύτερη εσωτερική στροφή πριν τη μηροκοτυλιαία πρόσκρουση.  Τοποθετώντας το ισχίο σε απαγωγή, και με τη λεκάνη σε οπίσθια κλίση, παρήχθη μία συνδυαστική επίδραση που αύξησε την εσωτερική στροφή σε σχέση με την κλίση της λεκάνης σε ουδέτερη θέση.  Το εύρος κίνησης στη θέση μέσης κάμψης δεν επηρεάστηκε από οποιοδήποτε συνδυασμό κλίσης της λεκάνης και προσαγωγής ή απαγωγής. 

Οι συγγραφείς συμπέραναν ότι η απαγωγή και η οπίσθια κλίση της λεκάνης αύξησε το ελεύθερο από πρόσκρουση εύρος κίνησης των ισχίων με μηροκοτυλιαία πρόσκρουση.  Έτσι, εξήχθη το συμπέρασμα ότι η φυσιοθεραπευτική αποκατάσταση που στοχεύει στη μεταβολή της κλίσης της λεκάνης μπορεί να μειώσει τη συχνότητα της μηροκοτυλιαίας πρόσκρουσης, και να περιορίσει την περαιτέρω φθορά της άρθρωσης. 

Πηγή: “Journal of American Academy of Orthopaedic Surgeons”, Μάιος 2020