Η ΕΚΤΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΘΡΟΣΚΟΠΙΚΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΤΟΥ ΙΣΧΙΟΥ ΜΕ ΜΗΡΟΚΟΤΥΛΙΑΙΑ ΠΡΟΣΚΡΟΥΣΗ: ΜΙΑ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΠΟΛΥΚΕΝΤΡΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ.

Orthop Traumatol Surg Res, Dec 2010

Gedouin JE, May O, Bonin N, Nogier A, Boyer T, Sadri H, Villar RN, Laude F

Η χειρουργική θεραπεία της μηροκοτυλιαίας πρόσκρουσης μπορεί να εκτελεστεί με αρθροσκόπηση ισχίου, ώστε να περιοριστεί η νοσηρότητα μιας ανοικτής χειρουργικής επέμβασης. Καθώς υπάρχει μεγάλη ενθάρρυνση από πρόσφατα καλά αποτελέσματα, η αρθροσκόπηση ισχίου αντικαθιστά τις εναλλακτικές τεχνικές για την ένδειξη αυτή. Η υπόθεση των συγγραφέων ήταν ότι η αρθροσκόπηση ισχίου κάνει δυνατή την διόρθωση της βλάβης της μηροκοτυλιαίας πρόσκρουσης με χαμηλό ποσοστό νοσηρότητας. Ο στόχος της μελέτης ήταν η εκτίμηση των ενδείξεων, της ποιότητας της τεχνικής και της επίπτωσής της στα πρώιμα αποτελέσματα, καθώς και τις επιπλοκές της. Στη μελέτη περιλήφθηκαν 111 ισχία και 110 ασθενείς (78 άνδρες, 32 γυναίκες, μέση ηλικία τα 31 έτη) και υπεβλήθησαν σε αρθροσκόπηση ισχίου για μηροκοτυλιαία πρόσκρουση από έξι χειρουργούς. Σε 65 ασθενείς δεν διαπιστώθηκαν ακτινολογικά σημεία αρθρίτιδας, ενώ στους 36 διαπιστώθηκαν ακτινολογικά οστεοαρθριτικές βλάβες 1ου βαθμού, σύμφωνα με την κλίμακα Tonnis.

Η μέση βαθμολογία WOMAC αυξήθηκε από τους 60,3 βαθμούς προεγχειρητικά στους 83 (p<0,001) σε μία μέση χρονική διάρκεια 10 μηνών. Το 77% των ασθενών ήταν ικανοποιημένοι ή πολύ ικανοποιημένοι με το αποτέλεσμα της επέμβασης. Οι ασθενείς με πρώιμη οστεοαρθρίτιδα είχαν χαμηλότερη βαθμολογία WOMAC και χαμηλότερη βαθμολογία ικανοποίησης σε σχέση με αυτούς χωρίς οστεοαρθρίτιδα. Πέντε ασθενείς υπεβλήθησαν σε ολική αρθροπλαστική ισχίου ή αρθροπλαστική επιφανείας. Υπήρξαν επτά επιπλοκές, τρεις με έκτοπη οστεοποίηση, δύο με νευραπραξία, μία με νέκρωση μεγάλου χείλους του αιδοίου, και ένα μη παρεκτοπισμένο κάταγμα του μηριαίου αυχένα.

Τα αποτελέσματα επιβεβαίωσαν την αποτελεσματικότητα και τη χαμηλή νοσηρότητα της αρθροσκόπησης ισχίου στην αντιμετώπιση του συνδρόμου μηροκοτυλιαίας πρόσκρουσης. Τα μεσοπρόθεσμα αποτελέσματα ήταν εφάμιλλα με αυτά της βιβλιογραφίας. Η ύπαρξη οστεοαρθρίτιδας στις ακτινογραφίες σχετίζεται με πτωχότερα αποτελέσματα, συνεπώς δεν θα πρέπει η τακτική αυτή να ενδείκνυται σε περιπτώσεις με οστεοαρθρίτιδα μεγαλύτερη του 1ου βαθμού.