Η αρθροσκόπηση ισχίου για τη θεραπεία της υμενικής οστεοχονδρομάτωσης

Η υμενική οστεοχονδρομάτωση είναι μία καλοήθης κατάσταση, στην οποία παρατηρείται πόνος και λειτουργικός περιορισμός του ισχίου λόγω των πολυάριθμων ενδαρθρικών οστεοχόνδρινων ελεύθερων σωματίων που παράγονται από μια μεταπλασία του υμένα. Η υποτροπή αυξάνει γενικά τη νοσηρότητα αλλά μπορεί και να οδηγήσει και σε κακοήθη εξαλλαγή. Τα ποσοστά υποτροπής που έχουν αναφερθεί στη βιβλιογραφία μετά από ανοικτή χειρουργική θεραπεία φτάνουν το 22%.

Σε πρόσφατα δημοσιευμένη μελέτη στο αμερικάνικο περιοδικό Arthroscopy έγινε μία προσπάθεια να μετρηθεί το ποσοστό υποτροπής της υμενικής οστεοχονδρομάτωσης μετά από αρθροσκόπηση ισχίου, καθώς και να ταυτοποιηθούν οι προδιαθεσικοί παράγοντες υποτροπής. Οι συγγραφείς της μελέτης αυτής διεξήγαγαν μία έρευνα σε τρεις ηλεκτρονικές βάσεις δεδομένων Embase, MedLine και PubMed για την ανίχνευση σχετικών δημοσιεύσεων αρθροσκοπικής θεραπείας της υμενικής οστεοχονδρομάτωσης. Συνολικά ανίχνευσαν 2500 μελέτες, από τις οποίες όμως μόνο οι 14 πληρούσαν τα κριτήρια συμπερίληψης στη μελέτη. Το αποτέλεσμα της μελέτης αυτής ήταν ότι η υποτροπή μετά από αρθροσκόπηση ισχίου έφτανε στο ποσοστό του 7,1%, ενώ το ποσοστό των ελάσσονων επιπλοκών, όπως η νευραπραξία στο περίνεο και το πόδι ήταν περίπου 1%. Οι συγγραφείς συμπέραναν ότι η αρθροσκοπική αφαίρεση των οστεοχόνδρινων ελεύθερων σωματίων με ταυτόχρονη υμενεκτομή στην υμενική οστεοχονδρομάτωνση του ισχίου είναι μία ασφαλής και αποτελεσματική τεχνική με μέσο ποσοστό υποτροπής το 7,1%.

Σε πρόσφατη παρουσίαση σε ορθοπαιδικό συνέδριο ο Τζαβέας Αλέξανδρος περιέγραψε την αντιμετώπιση τριών δικών του ασθενών με υμενική οστεοχονδρομάτωση. Οι ασθενείς αυτοί έπασχαν από πρωτοπαθή υμενική οστεοχονδρομάτωση και υποβλήθηκαν σε αρθροσκόπηση ισχίου. Οι δύο ασθενείς παρουσίασαν τη νόσο σε ενδιάμεσο στάδιο (στάδιο 2 κατά Μilgram) ενώ ο τρίτος σε προχωρημένο στάδιο (στάδιο 3 κατά Μilgram). Περιγράφηκαν οι τεχνικές δυσκολίες κατά την αρθροσκόπησης και το αποτέλεσμα της επέμβασης σε μέγιστο χρόνο παρακολούθησης τους 36 μήνες.

Σε όλους τους ασθενείς έγινε προσπάθεια αφαίρεσης όσο το δυνατόν περισσότερων σωματίων, καθώς επίσης και η ευρεία υμενεκτομή. Οι ασθενείς εμφάνισαν ελεύθερα σωμάτια τόσο στο κεντρικό όσο και στο περιφερικό διαμέρισμα. Κατά την παρουσίαση της εργασίας περιγράφηκαν όλες οι τεχνικές δυσκολίες κατά την αρθροσκόπηση ισχίου σε τέτοιους ασθενείς, όπως είναι η δυσχέρεια εισόδου στο περιφερικό διαμέρισμα, η δυσχέρεια στην παρατήρηση του περιφερικού διαμερίσματος, όταν αυτό είναι πλήρες από ελεύθερα σωμάτια, η αδυναμία αφαίρεσης όλων των σωματίων, η αδυναμία προσέγγισης του οπισθίου περιφερικού διαμερίσματος και η αδυναμία υμενεκτομής σε όλη την έκταση του θυλάκου. Ωστόσο, όλοι οι ασθενείς παρουσίασαν μεγάλη βελτίωση τόσο στο εύρος κίνησης όσο και στα επίπεδα του πόνου.

Το συμπέρασμα της παρουσίασης ήταν ότι η αρθροσκόπηση ισχίου αποτελεί μία καλή επιλογή για την αντιμετώπιση της πάθησης αυτής και προσφέρει όλα τα πλεονεκτήματα της μικρής παρεμβατικότητας τεχνικής με ελάχιστη νοσηλεία και πολύ μικρή νοσηρότητα.